W Polsce od stycznia 2018 roku obowiązuje podatek od deszczu. O tym, kto jest zobowiązany do wnoszenia opłat z jego tytułu decyduje prawo wodne. Można w nim znaleźć zapis stwierdzający, że obowiązkowi podatkowemu podlegają właściciele dużych budynków, których powierzchnia przekracza 3,5 tysiąca metrów kwadratowych, którzy dokonali zabudowania działki przynajmniej w 70 procentach. Jednocześnie w jej okolicy nie znajduje się żadna kanalizacja deszczowa. Najczęściej do płacenia podatku od deszczu zobowiązani są właściciele dużych centrów handlowych, magazynów, biurowców oraz terenów przemysłowych.
Podatek od deszczu nie obowiązuje w niektórych przypadkach. Zwolnione są z niego na przykład kościoły oraz związki wyznaniowe, jak również odbiorcy usług przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjnych.
Podatek od deszczu jest pobierany z tytułu zabudowania gruntu, które sprawia, że woda samoistnie nie jest w stanie wsiąknąć w ziemię. Podatek obowiązuje na terenie wszystkich gmin w Polsce. Nie należy traktować jej jako opłaty dobrowolnej. Jest ona obligatoryjna.
Wysokość podatku jest określana przed burmistrza, wójta, prezydenta miasta. Wysokość jest wyznaczana na podstawie zapisów znajdujących się w rozporządzeniu Rady Ministrów, które dotyczy jednostkowych stawek opłat za usługi wodne. Informacja o wysokości podatku powinna trafić do podatnika za sprawą jego gminy. Istnieje możliwość niezgodzenia się z wyliczoną przez gminą stawką. Można wtedy złożyć od niej reklamację. Środki finansowe pozyskane z tytułu podatku od deszczu trafiają do Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie.
Podatek został wprowadzony w celu zminimalizowania ryzyka związanego z możliwym pojawieniem się deficytu wody. Wpływy z jego ściągalności nie należą do najwyższych, ponieważ jego wysokość szacowana jest na około milion złotych w skali rocznej. Właściciele dużych nieruchomości niechętnie decydują się na uiszczanie tego podatku. Wielu z nich zdecydowało się na zainwestowanie w specjalistyczne urządzenia przeznaczone do zbierania wody deszczowej.
